ΣΧΟΛΙΟ:
Panagiotis Michalopoulos
Σήμερα επισκέφτηκα στο όρος Ελικώνας, το γυναίκειο μοναστήρι ευαγγελισμός της Θεοτόκου, της μητρόπολης Θηβών, και στη θέση των λειψάνων στον παμπάλαιο αυτό ναό, ( 12ος αιώνας) απέναντι από την είσοδο, μαζί με το ιερό ευαγγέλιο (λείψανο;) σε ένα στρίποδο, υπήρχαν μέσα σε τζάμι -σε ράφια, μια παντόφλα του αγίου Σπυριδώνα, και μια παντόφλα μια σκούφια και μια βρακοζώνη του αγίου Ιωάννη του Ρώσου! Ρώτησα τις μοναχές γιατί τα εκθέτουν αυτά προς προσκύνηση και σκανδαλίζουν, και μου απάντησαν ότι δεν πρέπει να σκανδαλιζόμαστε διότι πράγματι λέει ανήκαν αυτά στους αγίους αυτούς! Και επειδή ανήκαν; Που δεν ανήκαν δηλαδή, διότι βρήκαν οι παπάδες το κόλπο να ακουμπούν τέτοια αντικείμενα -τελευταίας εσοδείας, επάνω στα σκηνώματα και τότε αυτά λέει γίνονται αυτόματα δικά τους, των αγίων να πούμε, έτοιμα «λείψανα» προς διανομή σε ναούς και σε μοναστήρια! Βέβαια, υπάρχει κάποια δυσκολία στο να εκτίθενται και οι κάλτσες τους και οι φανέλες τους και τα σώβρακα τους, λόγω τεχνικού προβλήματος, αλλά δεν πειράζει! Φτάνουν κι αυτά!
Τέτοιο ρεζίλι, τέτοια ξευτίλα, τέτοιος ξεπεσμός της θρησκείας!
Κρίμα, διότι στο πανέμορφο αυτό μοναστήρι μονάζουν 14 ευγενέστατες κοπέλες, μορφωμένες, εύχαρεις, χαριτωμένες, Άγγελοι σωστοί! Κρίμα!
ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΑ:
Panagiotis Michalopoulos
Καλό βράδυ στο Σικάγο (με τους 500.000 έλληνες εκεί), φίλε Σωτήρη! Καλό ξημέρωμα για εμάς, καλή εβδομάδα να έχουμε! Χαίρετε! :-)
Sam B Frentzas
ΑΜΗΝ
αδελφέ μου...πηγαινε βγάλε διαβατήριο αυριο κιολας...
θα χαρω να σε φιλοξενήσω εδω στο Chicago και να τα πούμε από κοντά...
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ να σου δίνει Δύναμη και να Ευλογει το εργο σου (ΕΡΓΟ ΤΟΥ)!!!
Panagiotis Michalopoulos Λες φίλε Σωτήρη; Εγώ στα 70 μου πια, που έχω βαρύνει αρκετά, και το χειμώνα (από πρόπερσι) προσλαμβάνω άνθρωπο να μου ψωνίζει… Που το υπολογίζω ακόμα κι αν θα αποφασίσω να πάω για ψώνια ακόμα και τώρα -με τον καλό καιρό, στο σουπερ μάρκετ -τον Μαρινόπουλο, που είναι δυο τετράγωνα πιο πέρα… Που ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου -που έχει έρθει κυριολεκτικά στα πόδια μου, εδώ και τρία Σάββατα…
Λες να βγάλω διαβατήριο, και… φτερά για Αμερική;
Να φανταστής ότι ούτε στο μοναστήρι στη Βοιωτία θα πήγαινα χθες, άλλα με παραπλάνησαν! Γνώριζαν οι φιλακόλουθοι, της παρέας -εδώ στη γειτονιά ότι έχω δηλώσει πως δεν θέλω πια τέτοιες επισκέψεις (μετά από μια επεισοδιακή παρόμοια επίσκεψη που είχα πριν λίγο καιρό σε ένα μοναστήρι στην Μάντρα Αττικής την παραμονή των εκλογών), και μου είπαν απλά ότι θα πάμε για καφέ στην «Άσκρη», όπου κάποιοι -σε έναν μεγάλο χώρο, έχουν φτιάξει και μια τεχνητή λίμνη, να δούμε λέει και τα άλογα εκεί… Πάμε λοιπόν, και βλέπω στην κορυφή του βουνού μια πισίνα, καλλιτεχνική βέβαια (και με τεχνητό ποταμάκι) που να μοιάζει με λιμνούλα, και που ο αρχιτέκτονας την ονόμασε «λίμνη των μουσών»! Φεύγοντας μετά από μια ώρα από εκεί, μου αποκάλυψαν ότι το πρόγραμμα περιλαμβάνει στη συνέχεια και επίσκεψη στο μοναστήρι αυτό της Βοιωτίας! Τι να έκανα; Πήγα κι εγώ μαζί με όλους!
Και τότε, άρχισε η παρατηρητικότητα… Μια γειτόνισσα είχε φέρει μια πίτα του αγίου Φανουρίου (άλλης γειτόνισσας) για να της την διαβάσει ο ιερέας εκεί! Ο κόσμος, η παρέα μου, μόλις μπήκε στο ναό, άρχισε μαζικά να ανάβει κεριά και λαμπάδες! Χαρτάκια με ονόματα για μνημόνευση δίνονταν στη μοναχή που είχε φτάσει πρώτη στο ναό, και έριχναν και «το κάτι τις» στο παγκάρι! Είδα και τις παντόφλες, τα… «λείψανα» να πούμε!!!..
Βέβαια, η δροσιά, το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, το τοπίο, σε προδιαθέτουν ευχαρίστα και σου δίνουν δύναμη να μην αρχίσεις γκρίνιες και αντεγκλήσεις, και έτσι παρέμενα ήσυχος και περίμενα υπομονετικά την ώρα που θα φύγουμε από εκεί… Ξαφνικά όμως, κατέφθασε μια άλλη μοναχή -γλυκύτατη κι αυτή –όπως όλες οι αδελφές της μονής -άγγελος σωστός, και εκεί μέσα στο χώρο του ναού, άρχισε με θαυμαστή άνεση και ικανότητα –πραγματικό χάρισμα επικοινωνίας, αβίαστα και όχι παπαγαλία, να μας λέει με αγιότητα και ηρεμία και γαλήνη, τα σχετικά με την ιστορία του μοναστηριού. Έφτασε κάποια στιγμή και στη σύγχρονη ιστορία, στο σημείο που έπρεπε να μας εξηγήσει το γιατί οι τοιχογραφίες ήταν τόσο σκούρες. Όχι, δεν ήταν από τον καιρό μόνο, όχι δεν ήταν από την υγρασία ή από την εγκατάλειψη και την μη συντήρηση… Ήταν -μας εξήγησε η αδελφή από κακόβουλη πράξη, από φωτιά που άναβαν λέει οι αντάρτες στην Κατοχή, μέσα στο ναό, για να ζεσταθούν, ή για να μαγειρέψουν, ή και επίτηδες –όπως πρόσθεσε με νόημα! Εκείνη τη στιγμή την διέκοψα (σ.σ. οι δικοί μου ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν από την αγωνία για την εξέλιξη του γεγονότος αυτού), την διέκοψα λοιπόν για να της πετάξω -με χιουμοριστική διάθεση ένα… «τότε γερόντισσα, καλά έκανε, και ο γέροντας Παΐσιος –λαϊκός ακόμα τότε, που τους βομβάρδιζε τους… άθεους κουμουνιστές!». Εκείνη ψύχραιμη, και με ένα πάντα ευγενικό –γλυκό χαμόγελο, απάντησε ήρεμα: «Δεν τους βομβάρδιζε ο Άγιος Παΐσιος! Αυτός απλά καλούσε τα αεροπλάνα με τον ασύρματο του!»
Χα!
Λες λοιπόν φίλε Σωτήρη να καταφέρω να έρθω στην Αμερική –έστω και σηκωτός που λένε, και να σας λέω και εκεί –επί τόπου να πούμε, τέτοια ανέκδοτα; Χα!
Sam B Frentzas
Φίλε Παναγιώτη εχεις ""κολλησει"" ξεκόλλα ... πηγαινε ετσι μια βόλτα μεχρι το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» εκεί να δεις τι γίνεται; πόσοι πηγαινοέρχονται και ποιό μεγάλοι σε ηλικια από εσένα ... αλλά οπως κατάλαβα «Μη μου τους κύκλους τάραττε …». (emoticon sunglasses) καλά εντάξει θα τα λέμε από το FB
no problem !!!
Panagiotis Michalopoulos
Εγώ, δεν μοσχο-ανατράφηκα στο Αμέρικα από βιομήχανο μετανάστη πατέρα! Εγώ φίλε, εδώ στην Ελλάδα, ταλαιπωρήθηκα πολύ στη ζωή μου!
Ορφανός από μικρός, αναγκάστηκα να εργάζομαι ακόμα και από μαθητής του δημοτικού σχολείου! Ήμουν δε φιλότιμος σαν μαθητής και κουραζόμουν να είμαι πάντα ο πρώτος μαθητής από το δημοτικό σχολείο στην Άνω Δάφνη στην Αθήνα. Πρώτος και στην τεχνική σχολή στη Σαλαμίνα τέσσαρα χρόνια μετά, ενώ παράλληλα εργαζόμουν στην αρχή σε σιδηρουργείο στην Κούλουρη και μετά στο βαρύ ελασματουργείο στα ναυπηγεία του Νιάρχου στον Σκαραμαγκά, σκληρά και με υπερωρίες το καλοκαίρι για να συντηρήσω και την ηλικιωμένη μητέρα μου! Εργασία στα ναυπηγεία, στο σχεδιαστήριο μετά, και παράλληλα -άλλα τέσσερα χρόνια, σπουδές στη Σιβιτανίδειο, όπου ήμουν πάλι ο πρώτος σπουδαστής, με βαθμό 19 και 20, όταν στην αυστηρή αυτή τότε σχολή, δεν είχε μπει ποτέ βαθμός πάνω από 14, ή 15!
Μετά, ακολούθησε η θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό, την περίοδο της χούντας της «Ελλάδας των ελλήνων χριστιανών». Φυσιολογικά σαν χριστιανός έπρεπε να περάσω καλά τους 27 αυτούς μήνες! Περνούσαν ήδη καλά γείτονες μου και συμμαθητές μου, όχι μόνο οι φίλοι μου οι χριστιανοί (θεολόγοι κλπ) αλλά και οι άθεοι και κουμουνιστές που κρύβονταν και έγλυφαν το καθεστώς! Εγώ για να διαμαρτύρομαι συνέχεια για την βλασφημία των θείων, ήμουν σε αδιάκοπο διωγμό. Βίωσα μια κόλαση εκεί, με καθημερινό (σαν αντίποινα) ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος μου, με βιαιοπραγίες από τις οποίες γλύτωσα από θαύμα τη ζωή μου, και με σκληρά καψόνια, σκληρές εξοντωτικές βάρδιες, και με παρόμοιες αγγαρείες που μου προκάλεσαν -από τότε, και σκελετικά προβλήματα για όλη μου τη ζωή !
Δεν έφταναν δε όλα αυτά, αλλά μου έτυχε σαν οικογένεια και μια... "εταιρία δολόφονων", μια εγκληματική σε βάρος μου σπείρα (σύζυγος και δυο παιδιά) που το τελευταίο διάστημα πριν τη σύνταξη, μου έκανε τον βίο αβίωτο, κυρίως σε περίοδο που βρισκόμουν περιστασιακά σε ανεργία… Με είχαν στημένο στον τοίχο που λέμε, και με ποικίλα μαρτύρια επεδίωκαν να λυγίσω και να τους δώσω το σπίτι μου, και να μείνω στον δρόμο!
Όλα αυτά, τα πληρώνω τώρα, πιο έντονα, διότι σε αυτές τις (σωματικές κυρίως) πληγές προστέθηκε και η ηλικία.
Και παρά το ότι έχω μείνει μόνος μου την τελευταία πενταετία και είμαι πια ήρεμος και ευτυχισμένος στη γαλήνη του σπιτιού μου, τα βάρη που μου φόρτωσαν όλοι αυτοί οι διώκτες μου, διαχρονικά, είναι προβλήματα που τα βρίσκω πάντα μπροστά μου!
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πάω στο αεροδρόμιο να δω καλοπερασάκηδες μπίζνεσμεν, πλουσίους και διάσημους μεγάλης ηλικίας για να παραδειγματιστώ!
Χθες ακόμα, στην εκδρομή, η παρέα μου στην ταβέρνα στο τραπέζι που τυχαία έπιασα πρώτος και ήρθαν και οι άλλοι για να συμπληρωθεί το καρέ, ήταν ένας κύριος κοντά στα 90, αεροπόρος -βετεράνος του πολέμου στη Μέση Ανατολή, και δυο κυρίες συνομήλικες του άγνωστες μας! Όλοι αυτοί λοιπόν με άφησαν μόνο μου στο τραπέζι -μετά το φαγητό, όταν άρχισαν τα όργανα, και χόρεψαν με μπρίο για ώρα, όλους τους ελληνικούς χορούς!
Έπρεπε να σε γνώριζα νωρίτερα φίλε, και όχι από χτες το βράδυ μόνο, που μου τηλεφώνησες από το Σικάγο (2:30 ξημερώματα Δευτέρας για εμάς εδώ), για να τα πούμε όπως ήθελες! Έπρεπε να ήσουν κι εσύ στο τραπέζι χτες το μεσημέρι στην κορυφή του Ελικώνα, και σαν «αναγεννημένος» ελληνοαμερικανός 60χρονος χριστιανός, να με άρπαζες από το χέρι, να με σήκωνες ανάλαφρο, και να έκανες το θαύμα να πατώ γερά κι εγώ, και να συναγωνιστώ -ο 70χρονος, στο χορό τις δυο 90χρονες κυρίες, που σημειωτέον είχαν και τα διπλά κιλά από εμένα! Χα!
http://xairete.blogspot.gr/2015/05/blog-post_46.html
Panagiotis Michalopoulos
Σήμερα επισκέφτηκα στο όρος Ελικώνας, το γυναίκειο μοναστήρι ευαγγελισμός της Θεοτόκου, της μητρόπολης Θηβών, και στη θέση των λειψάνων στον παμπάλαιο αυτό ναό, ( 12ος αιώνας) απέναντι από την είσοδο, μαζί με το ιερό ευαγγέλιο (λείψανο;) σε ένα στρίποδο, υπήρχαν μέσα σε τζάμι -σε ράφια, μια παντόφλα του αγίου Σπυριδώνα, και μια παντόφλα μια σκούφια και μια βρακοζώνη του αγίου Ιωάννη του Ρώσου! Ρώτησα τις μοναχές γιατί τα εκθέτουν αυτά προς προσκύνηση και σκανδαλίζουν, και μου απάντησαν ότι δεν πρέπει να σκανδαλιζόμαστε διότι πράγματι λέει ανήκαν αυτά στους αγίους αυτούς! Και επειδή ανήκαν; Που δεν ανήκαν δηλαδή, διότι βρήκαν οι παπάδες το κόλπο να ακουμπούν τέτοια αντικείμενα -τελευταίας εσοδείας, επάνω στα σκηνώματα και τότε αυτά λέει γίνονται αυτόματα δικά τους, των αγίων να πούμε, έτοιμα «λείψανα» προς διανομή σε ναούς και σε μοναστήρια! Βέβαια, υπάρχει κάποια δυσκολία στο να εκτίθενται και οι κάλτσες τους και οι φανέλες τους και τα σώβρακα τους, λόγω τεχνικού προβλήματος, αλλά δεν πειράζει! Φτάνουν κι αυτά!
Τέτοιο ρεζίλι, τέτοια ξευτίλα, τέτοιος ξεπεσμός της θρησκείας!
Κρίμα, διότι στο πανέμορφο αυτό μοναστήρι μονάζουν 14 ευγενέστατες κοπέλες, μορφωμένες, εύχαρεις, χαριτωμένες, Άγγελοι σωστοί! Κρίμα!
ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΑ:
Panagiotis Michalopoulos
Καλό βράδυ στο Σικάγο (με τους 500.000 έλληνες εκεί), φίλε Σωτήρη! Καλό ξημέρωμα για εμάς, καλή εβδομάδα να έχουμε! Χαίρετε! :-)
θα χαρω να σε φιλοξενήσω εδω στο Chicago και να τα πούμε από κοντά...
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ να σου δίνει Δύναμη και να Ευλογει το εργο σου (ΕΡΓΟ ΤΟΥ)!!!
Panagiotis Michalopoulos Λες φίλε Σωτήρη; Εγώ στα 70 μου πια, που έχω βαρύνει αρκετά, και το χειμώνα (από πρόπερσι) προσλαμβάνω άνθρωπο να μου ψωνίζει… Που το υπολογίζω ακόμα κι αν θα αποφασίσω να πάω για ψώνια ακόμα και τώρα -με τον καλό καιρό, στο σουπερ μάρκετ -τον Μαρινόπουλο, που είναι δυο τετράγωνα πιο πέρα… Που ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τη λαϊκή αγορά της γειτονιάς μου -που έχει έρθει κυριολεκτικά στα πόδια μου, εδώ και τρία Σάββατα…
Λες να βγάλω διαβατήριο, και… φτερά για Αμερική;
Να φανταστής ότι ούτε στο μοναστήρι στη Βοιωτία θα πήγαινα χθες, άλλα με παραπλάνησαν! Γνώριζαν οι φιλακόλουθοι, της παρέας -εδώ στη γειτονιά ότι έχω δηλώσει πως δεν θέλω πια τέτοιες επισκέψεις (μετά από μια επεισοδιακή παρόμοια επίσκεψη που είχα πριν λίγο καιρό σε ένα μοναστήρι στην Μάντρα Αττικής την παραμονή των εκλογών), και μου είπαν απλά ότι θα πάμε για καφέ στην «Άσκρη», όπου κάποιοι -σε έναν μεγάλο χώρο, έχουν φτιάξει και μια τεχνητή λίμνη, να δούμε λέει και τα άλογα εκεί… Πάμε λοιπόν, και βλέπω στην κορυφή του βουνού μια πισίνα, καλλιτεχνική βέβαια (και με τεχνητό ποταμάκι) που να μοιάζει με λιμνούλα, και που ο αρχιτέκτονας την ονόμασε «λίμνη των μουσών»! Φεύγοντας μετά από μια ώρα από εκεί, μου αποκάλυψαν ότι το πρόγραμμα περιλαμβάνει στη συνέχεια και επίσκεψη στο μοναστήρι αυτό της Βοιωτίας! Τι να έκανα; Πήγα κι εγώ μαζί με όλους!
Και τότε, άρχισε η παρατηρητικότητα… Μια γειτόνισσα είχε φέρει μια πίτα του αγίου Φανουρίου (άλλης γειτόνισσας) για να της την διαβάσει ο ιερέας εκεί! Ο κόσμος, η παρέα μου, μόλις μπήκε στο ναό, άρχισε μαζικά να ανάβει κεριά και λαμπάδες! Χαρτάκια με ονόματα για μνημόνευση δίνονταν στη μοναχή που είχε φτάσει πρώτη στο ναό, και έριχναν και «το κάτι τις» στο παγκάρι! Είδα και τις παντόφλες, τα… «λείψανα» να πούμε!!!..
Βέβαια, η δροσιά, το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, το τοπίο, σε προδιαθέτουν ευχαρίστα και σου δίνουν δύναμη να μην αρχίσεις γκρίνιες και αντεγκλήσεις, και έτσι παρέμενα ήσυχος και περίμενα υπομονετικά την ώρα που θα φύγουμε από εκεί… Ξαφνικά όμως, κατέφθασε μια άλλη μοναχή -γλυκύτατη κι αυτή –όπως όλες οι αδελφές της μονής -άγγελος σωστός, και εκεί μέσα στο χώρο του ναού, άρχισε με θαυμαστή άνεση και ικανότητα –πραγματικό χάρισμα επικοινωνίας, αβίαστα και όχι παπαγαλία, να μας λέει με αγιότητα και ηρεμία και γαλήνη, τα σχετικά με την ιστορία του μοναστηριού. Έφτασε κάποια στιγμή και στη σύγχρονη ιστορία, στο σημείο που έπρεπε να μας εξηγήσει το γιατί οι τοιχογραφίες ήταν τόσο σκούρες. Όχι, δεν ήταν από τον καιρό μόνο, όχι δεν ήταν από την υγρασία ή από την εγκατάλειψη και την μη συντήρηση… Ήταν -μας εξήγησε η αδελφή από κακόβουλη πράξη, από φωτιά που άναβαν λέει οι αντάρτες στην Κατοχή, μέσα στο ναό, για να ζεσταθούν, ή για να μαγειρέψουν, ή και επίτηδες –όπως πρόσθεσε με νόημα! Εκείνη τη στιγμή την διέκοψα (σ.σ. οι δικοί μου ήταν έτοιμοι να λιποθυμήσουν από την αγωνία για την εξέλιξη του γεγονότος αυτού), την διέκοψα λοιπόν για να της πετάξω -με χιουμοριστική διάθεση ένα… «τότε γερόντισσα, καλά έκανε, και ο γέροντας Παΐσιος –λαϊκός ακόμα τότε, που τους βομβάρδιζε τους… άθεους κουμουνιστές!». Εκείνη ψύχραιμη, και με ένα πάντα ευγενικό –γλυκό χαμόγελο, απάντησε ήρεμα: «Δεν τους βομβάρδιζε ο Άγιος Παΐσιος! Αυτός απλά καλούσε τα αεροπλάνα με τον ασύρματο του!»
Χα!
Λες λοιπόν φίλε Σωτήρη να καταφέρω να έρθω στην Αμερική –έστω και σηκωτός που λένε, και να σας λέω και εκεί –επί τόπου να πούμε, τέτοια ανέκδοτα; Χα!
Sam B Frentzas
Φίλε Παναγιώτη εχεις ""κολλησει"" ξεκόλλα ... πηγαινε ετσι μια βόλτα μεχρι το Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» εκεί να δεις τι γίνεται; πόσοι πηγαινοέρχονται και ποιό μεγάλοι σε ηλικια από εσένα ... αλλά οπως κατάλαβα «Μη μου τους κύκλους τάραττε …». (emoticon sunglasses) καλά εντάξει θα τα λέμε από το FB
no problem !!!
Panagiotis Michalopoulos
Εγώ, δεν μοσχο-ανατράφηκα στο Αμέρικα από βιομήχανο μετανάστη πατέρα! Εγώ φίλε, εδώ στην Ελλάδα, ταλαιπωρήθηκα πολύ στη ζωή μου!
Ορφανός από μικρός, αναγκάστηκα να εργάζομαι ακόμα και από μαθητής του δημοτικού σχολείου! Ήμουν δε φιλότιμος σαν μαθητής και κουραζόμουν να είμαι πάντα ο πρώτος μαθητής από το δημοτικό σχολείο στην Άνω Δάφνη στην Αθήνα. Πρώτος και στην τεχνική σχολή στη Σαλαμίνα τέσσαρα χρόνια μετά, ενώ παράλληλα εργαζόμουν στην αρχή σε σιδηρουργείο στην Κούλουρη και μετά στο βαρύ ελασματουργείο στα ναυπηγεία του Νιάρχου στον Σκαραμαγκά, σκληρά και με υπερωρίες το καλοκαίρι για να συντηρήσω και την ηλικιωμένη μητέρα μου! Εργασία στα ναυπηγεία, στο σχεδιαστήριο μετά, και παράλληλα -άλλα τέσσερα χρόνια, σπουδές στη Σιβιτανίδειο, όπου ήμουν πάλι ο πρώτος σπουδαστής, με βαθμό 19 και 20, όταν στην αυστηρή αυτή τότε σχολή, δεν είχε μπει ποτέ βαθμός πάνω από 14, ή 15!
Μετά, ακολούθησε η θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό, την περίοδο της χούντας της «Ελλάδας των ελλήνων χριστιανών». Φυσιολογικά σαν χριστιανός έπρεπε να περάσω καλά τους 27 αυτούς μήνες! Περνούσαν ήδη καλά γείτονες μου και συμμαθητές μου, όχι μόνο οι φίλοι μου οι χριστιανοί (θεολόγοι κλπ) αλλά και οι άθεοι και κουμουνιστές που κρύβονταν και έγλυφαν το καθεστώς! Εγώ για να διαμαρτύρομαι συνέχεια για την βλασφημία των θείων, ήμουν σε αδιάκοπο διωγμό. Βίωσα μια κόλαση εκεί, με καθημερινό (σαν αντίποινα) ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος μου, με βιαιοπραγίες από τις οποίες γλύτωσα από θαύμα τη ζωή μου, και με σκληρά καψόνια, σκληρές εξοντωτικές βάρδιες, και με παρόμοιες αγγαρείες που μου προκάλεσαν -από τότε, και σκελετικά προβλήματα για όλη μου τη ζωή !
Δεν έφταναν δε όλα αυτά, αλλά μου έτυχε σαν οικογένεια και μια... "εταιρία δολόφονων", μια εγκληματική σε βάρος μου σπείρα (σύζυγος και δυο παιδιά) που το τελευταίο διάστημα πριν τη σύνταξη, μου έκανε τον βίο αβίωτο, κυρίως σε περίοδο που βρισκόμουν περιστασιακά σε ανεργία… Με είχαν στημένο στον τοίχο που λέμε, και με ποικίλα μαρτύρια επεδίωκαν να λυγίσω και να τους δώσω το σπίτι μου, και να μείνω στον δρόμο!
Όλα αυτά, τα πληρώνω τώρα, πιο έντονα, διότι σε αυτές τις (σωματικές κυρίως) πληγές προστέθηκε και η ηλικία.
Και παρά το ότι έχω μείνει μόνος μου την τελευταία πενταετία και είμαι πια ήρεμος και ευτυχισμένος στη γαλήνη του σπιτιού μου, τα βάρη που μου φόρτωσαν όλοι αυτοί οι διώκτες μου, διαχρονικά, είναι προβλήματα που τα βρίσκω πάντα μπροστά μου!
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πάω στο αεροδρόμιο να δω καλοπερασάκηδες μπίζνεσμεν, πλουσίους και διάσημους μεγάλης ηλικίας για να παραδειγματιστώ!
Χθες ακόμα, στην εκδρομή, η παρέα μου στην ταβέρνα στο τραπέζι που τυχαία έπιασα πρώτος και ήρθαν και οι άλλοι για να συμπληρωθεί το καρέ, ήταν ένας κύριος κοντά στα 90, αεροπόρος -βετεράνος του πολέμου στη Μέση Ανατολή, και δυο κυρίες συνομήλικες του άγνωστες μας! Όλοι αυτοί λοιπόν με άφησαν μόνο μου στο τραπέζι -μετά το φαγητό, όταν άρχισαν τα όργανα, και χόρεψαν με μπρίο για ώρα, όλους τους ελληνικούς χορούς!
Έπρεπε να σε γνώριζα νωρίτερα φίλε, και όχι από χτες το βράδυ μόνο, που μου τηλεφώνησες από το Σικάγο (2:30 ξημερώματα Δευτέρας για εμάς εδώ), για να τα πούμε όπως ήθελες! Έπρεπε να ήσουν κι εσύ στο τραπέζι χτες το μεσημέρι στην κορυφή του Ελικώνα, και σαν «αναγεννημένος» ελληνοαμερικανός 60χρονος χριστιανός, να με άρπαζες από το χέρι, να με σήκωνες ανάλαφρο, και να έκανες το θαύμα να πατώ γερά κι εγώ, και να συναγωνιστώ -ο 70χρονος, στο χορό τις δυο 90χρονες κυρίες, που σημειωτέον είχαν και τα διπλά κιλά από εμένα! Χα!
http://xairete.blogspot.gr/2015/05/blog-post_46.html
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου