Χθες, στις 8:28 μ.μ.
από ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΔΑΣΗΣ
Προς εμένα
Αγαπητέ Παναγιώτη
Όλο το σχετικό υλικό για την ανάγκη τέλεσης των ιερών μνημοσύνων
ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ.doc
Φιλικά
ΙΚ
Ευχαριστώ θερμά τον κ. Καρδάση…
Και παρουσιάζω όλο το περιεχόμενο του συνημμένου εγγράφου του, πιο κάτω, στα σχόλια…
ΣΧΕΤΙΚΟ:
.jpg)
21 σχόλια:
ΙΕΡΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ
Μνημόσυνα
Όσον αφορά τα μνημόσυνα, έχουμε τα εξής:
Η παράδοση των μνημοσύνων είναι αρχαιοτάτη και βρίσκεται ήδη στην Π. Διαθήκη, αλλά και από τους πρώτους αποστολικούς χρόνους:
Παλαιά Διαθήκη.
Τωβίτ 4. 17.
Υπάρχει η προτροπή «έκχεον τους άρτους σου επί τον τάφον των δικαίων», που υπαινίσσεται την τέλεση νεκροδείπνων στους τάφους ή την προσφορά ελεημοσυνών στους φτωχούς, προφανώς εις μνημόσυνο των απελθόντων. Το βιβλίο του Τωβίτ συμπεριλαμβάνεται στον κανόνα των 49 βιβλίων της Π.Δ.
Μακκαβαίων Β΄ 12. 39-46:
Μαρτυρείται η τέλεση θυσιών «περί αμαρτίας» υπέρ των «μετ’ ευσεβείας κοιμωμένων». Ο Ιούδας ο Μακκαβαίος έστειλε στο ναό των Ιεροσολύμων τα απαιτούμενα για να τελεσθεί θυσία για εκείνους που έπεσαν στον πόλεμο. «….. Κάτω από τα ρούχα του κάθε νεκρού βρέθηκαν μικρά ειδώλια των θεών της Ιάμνειας, που ο νόμος τα απαγόρευε στους Ιουδαίους….. Ο γενναίος Ιούδας…..συγκέντρωσε συνεισφορές από κάθε άντρα κι έστειλε στα Ιεροσόλυμα δυο χιλιάδες δραχμές ασήμι, για να χρηματοδοτήσει μια θυσία για την εξιλέωση της αμαρτίας. Αυτή τη θεάρεστη πράξη την έκανε επειδή πίστευε πως υπάρχει ανάσταση νεκρών. Γιατί αν δεν πίστευε ότι θ’ αναστηθούν αυτοί, που λίγο πριν είχαν σκοτωθεί, θα ήταν περιττό κι ανόητο να προσεύχεται γι’ αυτούς…..». Η συγγένεια με την σχετική, μεταγενέστερη βέβαια, χριστιανική πράξη είναι εμφανής. Το βιβλίο των Μακκαβαίων συμπεριλαμβάνεται στον κανόνα των 49 βιβλίων της Π.Δ.
Απόστολος Παύλος (Τιμόθ. Β΄ 1. 16-18):
«δώη έλεος ο Κύριος τω Ονησιφόρω οίκω, ότι πολλάκις με ανέψυξε κι την άλυσίν μου ουκ επαισχύνθη, αλλά γενόμενος εν Ρώμη σπουδαιότερον εζήτησε με και εύρε, δώη αυτώ Κύριος ευρείν έλεος παρά Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα και όσα εν Εφέσω διηκόνησε, βέλτιον συ γινώσκεις». Ο Ονησιφόρος είχε ήδη κοιμηθεί.
Διονύσιος Αρεοπαγίτης (περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας):
«Έπειτα προχωρεί ο ιεράρχης και διαβάζει στο νεκρό ιερές ευχές και μετά την ευχή τον ασπάζεται και ο ιεράρχης και με τη σειρά όλοι όσοι είναι παρόντες. Η ευχή προκαλεί την θεαρχική αγαθότητα, για να συγχωρηθούν στο νεκρό όλα όσα έπραξε από ανθρώπινη αδυναμία και να καταταχθεί μέσα στο φως, στη χώρα όσων ζουν αληθινά, στους κόλπους του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στον τόπο όπου απουσιάζει η οδύνη, η λύπη και ο στεναγμός» (τ. Α΄, κεφ. Ζ΄, παρ. 4). Έχουμε προσευχή να συγχωρεθούν αμαρτήματα μετά την κοίμηση του πιστού.
Αποστολικές διαταγές:
(Βιβλίο Η΄, κεφ. μα΄): «υπέρ του αναπαυσαμένου εν Χριστώ αδελφού ημών δεηθώμεν, όπως ο φιλάνθρωπος Θεός, ο προσδεξάμενος αυτού την ψυχήν, παρίδη αυτώ παν αμάρτημα εκούσιό τε και ακούσιον….. Αυτός και νυν έπιδε επί τον δούλον σου τον δε…..».
(Βιβλ. Η΄, κεφ. μβ΄): «Επιτελείσθω δε τα τρίτα των κεκοιμημένων εν ψαλμοίς και αναγνώσεσι και προσευχαίς δια τον δια τριών ημερών εγερθέντα και ένατα εις υπόμνησιν των περιόντων και των κεκοιμημένων και τεσσαράκοντα κατά τον παλαιόν τύπον, Μωυσήν γαρ ούτως ο λαός επένθησε και ενιαύσια υπέρ μνείας αυτού και διδότω εκ των υπαρχόντων αυτού πένησιν εις ανάμνησιν αυτού». Δεν αναφέρει βέβαια «διδότω ιερεύσι»
(Βιβλ. Η΄, κεφ. μγ΄): «Ταύτα δε περί ευσεβών λέγομεν, περί γαρ ασεβών, εάν τα του κόσμου δως πένησιν ουδέν ονήσεις αυτόν…..».
(Βιβλ. Η΄, κεφ. μδ΄): «εν δε ταις μνείαις αυτών καλούμενοι μετά ευταξίας εστιάσθε και φόβου Θεού, ως δυνάμενοι και πρεσβεύειν υπέρ των μεταστάντων».
Το βιβλίο των Αποστολικών Διαταγών υπάρχει στον Κανόνα πε’ των αγίων Αποστόλων και στον ξ΄ κανόνα της Συνόδου της Λαοδίκειας. Ο κανόνας του Μ. Αθανασίου δεν περιλαμβάνει το βιβλίο αυτό, αλλά ούτε και ο λβ΄ κανόνας της Συνόδου της Καρθαγένης.
Τελικά ο ξη΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικ. Συνόδου (691) παρουσιάζει την τελική και επικυρωμένη απόφαση με οικουμενικό κύρος. Δέχεται όλους τους παραπάνω κανόνες ως ορθούς, δηλ. και των αγίων Αποστόλων, όπου υπάρχει το βιβλίο των Αποστολικών Διαταγών, αλλά και της Καρθαγένης, όπου δεν υπάρχει!
Ο άγιος Νικόδημος αγιορείτης αναφέρει για τις Διαταγές των Αποστόλων: «Και νυν καθώς ευρίσκονται τετυπωμέναι, δεν μοι φαίνεται να έχουν κανένα νόθον ή άτοπον» (Πηδάλιο, σελ. 117).
Ιάκωβος αδελφόθεος (Λειτουργία):
«Μνήσθητι Κύριε ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός ων εμνήσθημεν και ων ουκ εμνήσθημεν Ορθοδόξων, εκεί αυτούς ανάπαυσον, εν χώρα ζώντων εν τη βασιλεία Σου, εν τη τρυφή του Παραδείσου, εν τοις κόλποις Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, των Πατέρων ημών, ένθα απέδρα οδύνη και στεναγμός, ένθα επισκοπεί το φως του προσώπου Σου και καταλάμπει δια παντός….. εις εξιλασμόν των ημετέρων πλημμελημάτων και των του λαού αγνοημάτων, και εις ανάπαυσιν των προκεκοιμημένων ψυχών».
Μάρκος απόστολος (Λειτουργία):
«Και τούτων και πάντων τας ψυχάς ανάπαυσον, Δέσποτα….. Αυτός μεν ουν τας ψυχάς ανάπαυσον, Κύριε, και βασιλείας Ουρανών αξίωσον….. και ων εν τη σήμερον την υπόμνησιν ποιούμεθα».
Πέτρος απόστολος (Λειτουργία):
«Υπέρ ελπίδος και σωτηρίας και ρύσεως αυτών. Σοι αποδιδόντων τας ευχάς αυτών τω αιωνίω, ζώντι και αληθινώ Θεώ, τη ζωή και αναστάσει αυτών…..».
Κλήμης Ρώμης (Λειτουργία):
«Έτι δεόμεθά Σου, Κύριε….. των απ’ αιώνος Σοι ευαρεστησάντων Αγίων, Πατριαρχών, Προφητών….. Παρθένων, λαϊκών, και πάντων, ων αυτός επίστασαι τα ονόματα».
Μ. Βασιλείου (Λειτουργία):
«Του αγίου Ιωάννου Προδρόμου και Βαπτιστού, των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων, και πάντων Σου των Αγίων, ων ταις ικεσίαις επίσκεψαι ημάς ο Θεός, και μνήσθητι πάντων των κεκοιμημένων επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, και ανάπαυσον αυτούς όπου επισκοπεί το φως του προσώπου Σου».
Τερτυλλιανός (De corona militis c. 3):
«Ποιούμεν θυσίας και δεήσεις υπέρ των κεκοιμημένων, ποιούμεν ιδίως εν τη επετείω ημέρα των γενεθλίων».
Ωριγένης (Εις Ρωμαίους, βιβλίο θ΄, 12):
«ότι δίκαιον εστί και ωφέλιμον το ποιείν εν δημοσίαις προσευχαίς Μνημόσυνα υπέρ των αγίων».
Κυπριανός Καρθαγένης (επιστολή 37).
Βεβαιώνεται, ότι τα χρόνια αυτά οι Χριστιανοί θεωρούσαν αναπόφευκτο καθήκον να προσφέρουν θυσίες και να δέονται υπέρ των Μαρτύρων.
Γρηγόριος Θεολόγος (επιτάφιος εις Καισάριον):
«Ηκούσθη, φησί, κήρυγμα πάσης ακοής άξιον, και μητρός πάθος κενούται δι’ υποσχέσεως καλής και οσίας δούναι τα πάντα τω παιδί τον εκείνου πλούτον υπέρ εκείνου δώρον επιτάφιον….. τα μεν ουν παρ’ ημών τοιαύτα και τα μεν αποδεδώκαμε, τα δε δώσομεν τας δι’ έτους προσφέροντες τιμάς τε και μνήμας, οίγε τω βίω περιλειπόμενοι».
Γρηγορίου Θεολόγου (Λειτουργία):
«Χάρισαι τω λαώ σου την ομόνοιαν….. των κεκοιμημένων μνήσθητι…..».
Κύριλλος Ιεροσολύμων (Θεία Μυσταγωγία, περί της μνήμης των κεκοιμημένων, Κατήχηση Ε΄ 9):
«Είτα δεόμεθα και υπέρ των προκεκοιμημένων αγίων Πατέρων και Επισκόπων και πάντων απλώς των εν ημίν προκεκοιμημένων μεγίστην όνησιν πιστεύοντες έσεσθαι ταις ψυχαίς, υπέρ ων η δέησις αναφέρεται της αγίας και φρικωδεστάτης προκειμένης θυσίας….. οίδα γαρ πολλούς τούτο λέγοντας, τι ωφελείται ψυχή μετά αμαρτημάτων απαλλασσομένη τούδε του κόσμου, ή ου μετά αμαρτημάτων, εάν επί της προσευχής μνημονεύηται;….. τον αυτόν τρόπον και ημείς υπέρ των κεκοιμημένων αυτώ τας δεήσεις προσφέροντες, καν αμαρτωλοί ώσιν ου στέφανον πλέκομεν, αλλά Χριστόν εσφαγιασμένον υπέρ των ημετέρων αμαρτημάτων προσφέρομεν, εξιλεούμενοι υπέρ ημών και αυτόν φιλάνθρωπον».
Αμβρόσιος Μεδιολάνων (De obitu Valentiniani n. LVI. De obitu Theodosii n. III. De excessu fratris sui Satyri in fine):
«Προς Σε αναφέρομαι, Παντοδύναμε Κύριε, και Σοι συνιστώ ταύτην την αθώαν ψυχήν και υπέρ αυτής την εμήν προσφοράν προσφέρω Σοι, ω γένου ίλεως και ευμενής, δέξαι την προσφοράν του αδελφού και την θυσίαν του ιερέως».
Επιφάνιος Κύπρου (Κατά αιρέσεων, κατά Αρείου αίρεσις, οε΄):
«….. ωφελεί δε και η υπέρ αυτών γενομένη ευχή, ει και τα όλα των αιτημάτων μη αποκόπτοι, αλλ’ ουν γε δια το πολλάκις εν κόσμω σφάλλεσθαι ακουσίως τε και εκουσίως, ίνα το εντελέστερον σημανθή. Και γαρ δικαίων μνήμην και υπέρ αμαρτωλών. Υπέρ μεν αμαρτωλών υπέρ ελέους Θεού δεόμενοι, υπέρ δε δικαίων….. ότι αναγκαίως η Εκκλησία τούτο ποιεί (μέμνηται των κεκοιμημένων εν ταις λειτουργίαις) παράδοσιν λαβούσα παρά των Πατέρων…..».
Αυγουστίνος Ιππώνος (De cura pro mortuis).
Στο βιβλίο αυτό περί των τελουμένων λειτουργιών υπέρ των κεκοιμημένων αποδεικνύει την από της αρχής του Χριστιανισμού συνήθεια της Εκκλησίας να εύχεται και να προσφέρει θυσίες επί του ιερού θυσιαστηρίου υπέρ των κεκοιμημένων, την οποίαν αποδίδει σε άμεση Αποστολική παράδοση.
Ιω. Χρυσόστομος (ερμηνεία προς Φιλιππησίους και Γαλάτας):
«ει γαρ οι Έλληνες, φησί, συγκατακαίουσι τοις απελθούσι τα εαυτών, πόσσω γε μάλλον σε τον πιστόν συμπαραπέμψαι δει τω πιστώ τα οικεία, ουχ ίνα τέφρα γένωνται, καθά εκείνα και ταύτα, αλλ’ ίνα μείζονα τούτω περιβάλης την δόξαν και ει μεν αμαρτωλός ο τεθνηκώς η, ίνα τα αμαρτήματα λύση, ει δε δίκαιος, ίνα προσθήκη γένηται μισθού και ανταποδόσεως….. Επινοήσωμεν, φησί, τοις απελθούσιν, δώμεν αυτοίς την προσούσαν βοήθειαν, ελεημοσύνας, λέγω, και προσφοράς, και φέρει τούτοις πολλήν το πράγμα την όνησιν, και μέγα το κέρδος και την ωφέλειαν. Ου γαρ εική και ως έτυχε ταύτα νενομοθέτηται, και τη του Θεού Εκκλησία υπό των αυτού πανσόφων μαθητών παραδέδοται. Φημί δη το επί των φρικτών μυστηρίων ευχήν ποιείσθαι τον ιερέα υπέρ των εν πίστει κεκοιμημένων, ει μη ίσασιν αυτοίς πολύ το κέρδος εκ τούτου και πολλήν την ωφέλειαν. Είτα συν τούτοις ο πάνσοφος αύθις Νυσσαέων Γρηγόριος ούτω φησίν, ουδέ αλογίστως ουδέ ακερδώς υπό των του Χριστού κηρύκων και μαθητών παραδέδοται και εν τη του Θεού πανταχού εκκλησία διακεκράτηται, αλλά το πράγμα επωφελές και θεάρεστον, το μνήμην δηλονότι ποιείν επί της θείας και παμφαούς μυσταγωγίας των εν ορθή τη πίστει κεκοιμημένων…..». Ουδαμού αναφέρεται χρηματισμός δια το μνημόσυνο.
L
Αναστάσιος Γ΄ Αντιοχείας (609, άγιος, κβ΄ ερώτηση):
«Ποία αμαρτήματα συγχωρούνται μετά θάνατον δια λειτουργιών και ευχών και ελεημοσυνών των γινομένων υπέρ των κοιμηθέντων;». Λέγει, ότι μεγάλης ωφελείας εισί πρόξενα τα Μνημόσυνα τοις απεχομένοις πιστοίς.
Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός (Περί των εν πίστει κεκοιμημένων, τ. Α΄, σελ. 585-595):
«Ίδατε γαρ τι φησίν η θεία Γραφή. «Ως Ιούδας ο Μακκαβαίος εν τη Σιών τη πόλει του Βασιλέως του Μεγάλου, υπηνίκα τεθανατωμένον είδε τον υπ’ αυτόν λαόν υπό αλλοφύλων εχθρών, ερευνήσας αυτών τους κόλπους και τούτων ένδοθεν ευρών ειδωλεία, εξιλασμόν αυτίκα υπέρ εκάστου τούτων προς τον οίκτον έτοιμον Κύριον προσενήνοχε, πανσεβώς ποιήσας και φιλαδέλφως λίαν….. οι τον του κόσμου γύρον ζωγρήσαντες μαθηταί του Σωτήρος και θείοι Απόστολοι, επί των φρικτών και αχράντων και ζωοποιών μυστηρίων μνήμην ποιείσθαι των πιστώς κοιμηθέντων εθέσπισαν…..».
Επίσης του ιδίου:
«αν δεν το ήθελε ο Θεός, δεν θα μας έδινε το δικαίωμα να μνημονεύουμε τους πεθαμένους στη θεία Λειτουργία, να κάνουμε τα μνημόσυνα και τις άλλες τελετές στις τρεις ημέρες, στις εννέα, στις σαράντα, στο χρόνο. Πρακτική την οποίαν αποδέχεται στο σύνολό της η καθολική και αποστολική Εκκλησία και εφαρμόζει ο πιστός λαός του Θεού χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή αμφισβήτηση. Αλλιώς, αν δηλ. αυτά ήταν μια κοροϊδία χωρίς κανένα όφελος, σε κάποιον από τους θεοφόρους αγίους Πατέρες θα ερχόταν η φώτηση να σταματήσει την πλάνη. Κανένας όμως, ούτε καν δικίμασε ποτέ να τα εξαλείψει. Και επί πλέον μάλιστα τα επικύρωσαν με την καθημερινή πράξη, τα επαύξησαν και πρόσθεσαν και καινούργια στοιχεία» (Περί των εν πίστει κεκοιμημένων, ΕΠΕ 4 175-177).
Πενταπόλεως Νεκτάριος (Περί αθανασίας της ψυχής και ιερών μνημοσύνων, σελ. 120):
«Γρηγόριος ουν ο Διάλογος ο της πρεσβυτέρας Ρώμης επίσκοπος, ανήρ, ως ίσασιν πάντες, εν αγιωσύνη και γνώσει εξάκουστος, ω, φασί, λειτουργούντι ουράνιος συνελειτούργει και θείος άγγελος. Ούτος ποτέ ανά την λίθινον πορείαν ποιούμενος, και στας εξεπίτηδες, ευχήν κραταιάν προς τον φιλόψυχον Κύριον υπέρ συγχωρήσεως αμαρτιών Τραϊανού του βασιλέως πεποίηκεν, ος παραυτίκα φωνής θεόθεν ενεχθείσης αυτώ επακήκοε τάδε φησάσης. Της ευχής σου, φησίν, επήκουσα και συγγνώμην Τραϊανώ δίδωμι, συ δε μηκέτι προσθής υπέρ ασεβών ευχάς προσενέγκαι μοι». Εδώ έχουμε συγχώρηση του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Τραϊανού, ο οποίος αποκεφάλισε ο ίδιος τον άγιο Ιγνάτιο Αντιοχείας!
Επίσης για τον Μ. Αθανάσιο αναφέρει (σελ. 121):
«Αθανάσιος αύθις ο πάνυ, εν τω εις κοιμηθέντας αυτού παναρμονίω λόγω, τάδε φησίν. Ότι καν εις αέρα ο εν ευσεβεία τελειωθείς κατατεθή, μη απαναίνου έλαιον και κηρούς, Χριστόν τον Θεόν επικαλεσάμενος, εν τω τάφω προσάψαι, δεκτά γαρ ταύτα τω Θεώ και πολλήν εξ αυτού φέροντα την αντίδοσιν. Το γαρ έλαιον και ο κηρός, ολοκαύτωσις, η δε γε θεία και αναίμακτος θυσία εξιλασμός, η δε προς τους πένητας ευποιϊα, προσθήκη πάσης αγαθής αντιδόσεως». Χρήματα στους πένητες και όχι στους ιερείς.
Περί δε του αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη αναφέρει:
«Ο δε θείος Διονύσιος εν κεφ. ζ΄ (Περί εκκλ. ιεραρχίας, τ. Α΄ κεφ. ζ΄, σελ. 152) περί των επί τοις κεκοιμημένοις τελουμένων λέγει: «Είτα προσελθών ο θείος ιεράρχης, ευχήν ιεράν επί τω κεκοιμημένω ποιείται. Η μεν ουν ευχή της θεαρχικής αγαθότητος δείται, πάντα μεν αφείναι τα δι’ ανθρωπίνην ασθένειαν ημαρτημένα τω κεκοιμημένω, κατατάξαι δε αυτόν εν φωτί και χώρα ζώντων, εν κόλποις Αβραάμ και Ισαάκ, και Ιακώβ, εν τόπω, ου απέδρα οδύνη και λύπη και στεναγμός».
Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ
Ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός σε παραβολή δια στόματος Αβραάμ διδάσκει για τους κεκοιμημένους, ότι ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΗ η μετά θάνατον μετάνοια και η μετάβαση από τον Παράδεισο στην κόλαση (ούτε ασφαλώς και μετά από επέμβαση ζώντων που τυχόν κάνουν μνημόσυνα) ούτε είναι δυνατή έστω και μια στιγμιαία αναψυχή, ένα "δρόσισμα"
"... μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν..." "... ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ... τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου..."
Οφείλω για τη σωτηρία της ψυχής μου να πιστέψω τον Κύριο κι όχι ανθρώπινες παραδόσεις.
Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης είναι 22 και όχι 49. Τωβίτ και Μακκαβαίων Β' δεν συμπεριλαβμάνονται στα Γνήσια Βιβλία της Π.Δ.
Ο Ονησίφορος (Τιμόθ. Β΄ 1. 16-18) δεν προκύπτει με βεβαιότητα ότι ήταν κεκοιμημένος, ίσως έλειπε από την οικία του για αποστολή ή εργασία.
Επισκέπτης
Καλώς ορίσατε ξανά, φίλτατε, εκλεκτέ σχολιαστή μας!
Ευχαριστώ, Κε Παναγιώτη, καλή σας μέρα. Έτσι όπως τα περιγράψατε κι εσείς στην αρχή, ως προς την πραγματική έννοια των μνημοσύνων, ότι είναι η μνήμη και η τιμή στους κοιμηθέντες αδελφούς και η έκφραση ευχής για της σωτηρία τους κι όχι η πίστη ότι τα μνημόσυνα μπορούν να ... μεταφέρουν τις ψυχές από την κόλαση στον παράδεισο, κατηχηθήκαμε κι εμείς, διαβάσαμε και διδαχτήκαμε στη νεότητά μας. Ακόμα και για τα κόλλυβα, που είναι έθιμο που κρατάει από την αρχαία ειδωλολατρεία.
Ο ελεύθερος καλοπροαίρετος διάλογος με χριστιανική αγάπη και καλή προαίρεση, είναι θεμιτός και χρήσιμος (αν και σπάνιος). Η αντιπαραβολή επιχειρημάτων ή γνωμών, και η παραπομπή σε πηγές, οφελεί και τους τους διαλεγόμενους και τους αναγνώστες ακόμα και στην περίπτωση που ο καθένας δεν έχει διάθεση να αλλάξει τις απόψεις που αποκρυστάλλωσε μετά από δεκαετίες κατηχήσεως, μελετών και πνευματικής καλλιέργειας ή και διδασκαλίας, αν είναι κατηχητής, ιεροκήρυκας, κληρικός, θεολόγος.
Ο Κος Ιωάννης Καρδάσης ύψωσε το ανάστημά του και "τα έβαλε" με μια ολόκληρη ομάδα αφελών, πεισμόνων ή και κακοπροαιρέτων που θέλουν να κάνουν το λαό να τους ακολουθεί τυφλά φοβούμενος δήθεν δυσώνυμους αριθμούς που ανακάλυψαν σε ...τσιπάκια και barcode. Τον τιμούμε, συντασσόμαστε στο πλευρό του, βασισμένοι σε επιχειρήματα από την Αγία Γραφή. Σε άλλα πάρα πολλά θέματα, συγκλίνουμε και σε άλλα "διαφωτιζόμαστε" από τις απαντήσεις κι έρευνές του. Σε δυο θέματα όμως όπως, στο ποια βιβλία ανήκουν ως Γνήσια στην Αγία Γραφή, και στο αν οι διδασκαλίες της Αγίας Γραφής όπως ερμηνεύονται από την Εκκλησία του Χριστού κι όχι του "χρυσού" υπερισχύουν από τις διδασκαλίες ανθρώπων, εκεί διατηρούμε τις πεποιηθήσεις μας.
Λίαν "θεολογική" η απάντηση της Κας Σταυρούλας, στα περί μνημοσύνων.
Χαίρετε.
Επισκέπτης.
Όταν ο Κύριος (Νυμφίος) ανελήφθη άφησε επί της γης τη "γυναίκα" του (Νύμφη Εκκλησία) να συνεχίσει το έργο του.
Η Εκκλησία λοιπόν ορισμένα πράγματα που είπε η κεφαλή (Χριστός) τα άλλαξε (π.χ. το περί γάμου), όπου το διαζύγιο δεν το δίδει μόνο εκ λόγου μοιχίας και τελεί και 3ο γάμο, γιατί διέκρινε, ότι η εμμονή σε κάτι μπορεί να φέρει μια χειρότερη κατάσταση.
Εξ άλλου, η Εκκλησία, δηλ. το Σώμα του Χριστού, το Σώμα των αγίων έχει πλέον το λόγο. Και όταν πλήθος αγίων αναφέρει, ότι μπορεί να επέλθει καλυτέρευση ακόμη και μετά θάνατον (με τα μνημόσυνα), αυτό αποτελεί πλέον θέση και της Εκκλησίας και όχι απλώς ανθρώπινες παραδόσεις.
Εξ άλλου, η σωτηρία της ψυχής εξασφαλίζεται εντός Εκκλησίας και σύμφωνα με τα προστάγματά της (τους Κανόνες της).
Εφ' όσον ο β΄ κανόνας της Πενθέκτης (δηλ. της Εκκλησίας) επικυρώνει τον Κανόνα πε΄ των αγίων αποστόλων (όπου συμπεριλαμβάνονται ο Τωβίτ και το Μακκαβαίων Β΄), εμείς δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μην τα συμπεριλάβουμε.
Εξ άλλου, η Εκκλησία είναι πάνω από την Αγία Γραφή, γιατί μέλη αυτής την έγραψαν και την ερμήνευσαν. Και ως προς μεν τη θ. αποκάλυψη είναι αλάθητη, όλα ως προς τα υπόλοιπα περιέχει και λάθη, όπως στο Μτ. 27.9: "και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ" την οποίαν αναφέρει ως προφητεία του Ιερεμία, ενώ δεν υπάρχει στον Ιερεμία, αλλά στο Ζαχαρία 11.12.
ΙΚ
Καλημέρα σας!
Ήσασταν και πάλι σαφέστατος, φίλτατε κ. Καρδάση μας! Όπως πάντα άλλωστε!
Σας ευχαριστούμε θερμά που μας διαφωτίζετε και εσείς!
Τα σέβη μου στην κυρία σας, τα φιλιά μου στα εγγονάκια!
Χαίρετε!
Ο εκλεκτός σχολιαστής μας, είπε πιο πάνω:
(17 Δεκεμβρίου 2014 - 6:36 π.μ.)
«Λίαν «θεολογική» η απάντηση της Κας Σταυρούλας, στα περί μνημοσύνων.
Χαίρετε.
Επισκέπτης.»
Καλή σας μέρα, φίλτατε Επισκέπτη μας! Χαίρετε!
Συγνωμη αλλα τυχαινει να μην ειμαι θεολογος. Απλα περι μνημοσυνων ειχα ακοσει παλαιοτερα (νομιζω κατηχητικο)σε τι σκοπευουν.
Επισης μια που γινεται λογος για Μακκαβαιους, ε! να μην πουμε κι ενα
Happy Hanukkah... μερες που ειναι δλδ
Ευχαριστούμε Σταυρούλα, και γι αυτό το δυνατό σχόλιο σου!
Εδώ Αθήναι… Ώρα για τον πρωινό μας καφέ.
Την καληνύχτα μας στα αδέλφια μας στη Βιρτζίνια!
Χαίρε Σταυρούλα!
stavroula είπε...
Καποτε ειχα ακουσει, οτι τα μνημοσυνα εχουν περισσοτερο σημασια για τους ζωντανους,για να υπενθυμισουν την ματαιοτητα του κοσμου παρα για πεθαμενους και φυσικα δεν πρεπει να τελουνται την Κυριακη.
(16 Δεκεμβρίου 2014 - 12:16 π.μ.)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ είπε...
Έτσι ακριβώς είναι Σταυρούλα, και σε ευχαριστώ που μας θύμησες την ορθή διδασκαλία πάνω σε αυτό το θέμα! Ευαγγέλιο τα λόγια σου! Λίγα λόγια και καλά, λόγια ορθόδοξα -χριστιανικά! Όλα τα άλλα, τα περισσότερα, αυτά τα τωρινά -τα παπαδίστικα τα λόγια, είναι εκ του Πονηρού!
(16 Δεκεμβρίου 2014 - 5:52 π.μ.)
http://xairete.blogspot.gr/2014/12/blog-post_97.html
Δεν χρειάζεται να πούμε "happy Hanukkah" μιας και η εορτή αυτή των φώτων είναι μια καθαρά εβραϊκή εορτή και δεν έχει σχέση με τους Μακκαβαίους. Και για να ακριβολογήσουμε:
Η Σύνοδος της Καρθαγένης του 419 σχημάτισε τον τελικό κανόνα των βιβλίων της αγίας Γραφής. Σ' αυτόν τον τελικό κάνόνα δεν περιλαμβάνονται τα βιβία Τωβίτ και Μακκαβαίων Β΄.
Πλην όμως, αργότερα, η Πενθέκτη Οικουμενική του 690 που κατακυρώνει τον κανόνα της Καρθαγένης, κατακυρώνει επίσης και τον πε΄ κανόνα των αγίων Αποστόλων, στον οποίον συμπεριλαμβάνονται και τα ανωτέρω δυο βιβλία.
Επομένως τα δυο αυτά βιβλία καθίστανται αναγινωσκόμενα, αφού η Εκκλησία, δια της Οικουμενικής αυτής Συνόδου, τα εγκρίνει.
ΙΚ
Ευχαριστούμε θερμά! Ακριβολογήσατε και πάλι κ. Καρδάση μας!
Καλή σας ημέρα, φίλτατε!
Με την ευκαιρία να σας αναφέρω κάτι σχετικό με τας Γραφάς.
Πριν από λίγο καιρό, παρακολουθούσα μια θρησκευτική εκπομπή στην κυπριακή τηλεόραση (στο ΡΙΚ). Δεν θυμάμαι το θέμα, αλλά μόνο κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Κάποιος θεολόγος εκεί στο πάνελ, είπε σε μια στιγμή ότι η Αποκάλυψη, δεν έχει καμιά σχέση με τον Ιωάννη τον μαθητή του Κυρίου… Ότι γράφτηκε πολύ αργότερα από την εποχή που ζούσε ο Ιωάννης. Ότι γράφτηκε από κάποιον άλλον Ιωάννη!
Χαμός, δηλαδη!
Χάρις στο ήπιο κλίμα της θρησκευτικής παρέας και στην ευγένεια του ιστολόγου να επιτρέπει την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων, προσθέτω για τον προβληματισμό κάποιου μελλοντικού αναγνώστη μερικά χωρία περί Γραφών, πολύ πρόχειρα επιλεγμένα.
«ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» - ο Κύριος (Λουκ.21,33). Και μετά τη Συντέλεια του Αιώνος, οι λόγοι του Θεού και το θέλημά Του θα μείνουν αναλλοίωτοι !!! ποιος έχει το δικαίωμα να τους αλλάξει;
«ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». ο Κύριος (Ματθ. 5,18-19). Κανένας δεν μπορεί να διδάξει διαφορετικά από τις Γραφές.
«Κἂν ἡμεῖς, ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν, παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Απ. Παύλος Γαλ.1,8).
«ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν• και εκείναί εισιν αι μαρτυρούσαι περί εμού». ο Κύριος – (Ιωάν. 5,39)
«πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς» ο Κύριος – ( Ματθ.2,29)
«Ὑπὸ Πνεύματος Ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν ἅγιοι Θεοῦ ἄνθρωποι» απόστολος Πέτρος (Β΄ Πέτρ. α΄ 21) Θεόπνεστοι οι προφήτες, η Γραφή.
«ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ' ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως» Απ. Παύλος, θεόπνευστος (Α Κορ.2,4)
«τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι' οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε…παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις, ὃ καὶ παρέλαβον » Απ. Παύλος (Α Κορ.15,2,3)
«ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ταύτην ἣν προεῖπε τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον διὰ στόματος Δαυῒδ» (Πράξεις 1,16) η Εκκλησία στηρίζεται στις Γραφές. Χωρία από τη ζωή της Εκκλησίας στις Πράξεις Αποστόλων: « Δαυῒδ γὰρ λέγει εἰς αὐτόν·» « ο δὲ Θεὸς ἃ προκατήγγειλε διὰ στόματος πάντων τῶν προφητῶν αὐτοῦ παθεῖν τὸν Χριστόν, ἐπλήρωσεν οὕτω» «γέγραπται γὰρ ἐν βίβλῳ ψαλμῶν» Σε όλες τις Πράξεις οι Απόστολοι υπολογίζουν κατά γράμμα και βασίζονται στις Γραφές.
«ἐάν τις ἐπιθῇ ἐπὶ ταῦτα, ἐπιθήσει ὁ Θεὸς ἐπ' αὐτὸν τὰς πληγὰς τὰς γεγραμμένας ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ• καὶ ἐάν τις ἀφέλῃ ἀπὸ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῆς προφητείας ταύτης, ἀφελεῖ ὁ Θεὸς τὸ μέρος αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς καὶ ἐκ τῆς πόλεως τῆς ἁγίας, τῶν γεγραμμένων ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ» ευαγγελιστής Ιωάννης (Αποκ. 22,18-19). Αν ο Ευαγγελιστής το επισημαίνει για την Αποκάλυψη, ας μη θεωρηθεί ότι δεν ισχύει για κάθε αλλοίωση της Πίστεως και της Γραφής.
«Ταῦτα (τα γνήσια βιβλία του Κανόνος, της Αγίας Γραφής) πηγαὶ τοῦ σωτηρίου, ὥστε τὸν διψῶντα ἐμφορεῖσθαι τῶν ἐν τούτοις λογίων• ἐν τούτοις μόνοις τὸ τῆς εὐσεβείας διδασκαλεῖον εὐαγγελίζεται. μηδεὶς τούτοις ἐπιβαλλέτω, μηδὲ τούτων ἀφαιρείσθω τι. περὶ δὲ τούτων ὁ Κύριος Σαδδουκαίους μὲν ἐδυσώπει λέγων Πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς Γραφάς, τοῖς δὲ Ἰουδαίοις παρῄνει Ἐρευνᾶτε τὰς Γραφάς, ὅτι αὗταί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ» Μέγας Αθανάσιος ΛΘ Εορταστική Οικουμενική Επιστολή.
«ὁποιοδήποτε κείμενο διαφωνεῖ μὲ τὴ Βίβλο, ἔκρινε μόνο του τὸν ἑαυτό του ἀπόβλητο» επισημαίνει ο Μέγας Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως τὸν Θ’ αἰῶνα στὴν πρὸς Ἰωάννην Ἀκυληΐας Ἐπιστολή του.
Το πρόβλημα με το χωρίο του Ιερεμία:
Η Καινή Διαθήκη είναι θεόπνευστη και αλάνθαστη στα θέματα που αφορούν τη Σωτηρία μας, εφόσον είναι η νέα Γραπτή συμφωνία του Θεού με τους Χριστιανούς η οποία συμπληρώνει κι εκπληρώνει και στα τυπικά, νομικά, αντικαθιστά κ αλλάζει την Παλιά Διαθήκη, την Παλιά Συμφωνία, του Θεού με τον Ισραήλ. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τα κανονικά βιβλία της Κ.Δ. με το σωστό αυθεντικό κείμενο στην έκδοση του Πατριαρχείου Κων/λεως, -και της Αποστολικής Διακονίας- που είναι κριτική έκδοση, δηλ. μετά από αντιπαραβολή των αρχαίων χειρογράφων.
Μετά το 1830 στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αντί του καταλόγου των 22 βιβλίων της Π.Δ. που καταγράφονται στην ΛΘ εορταστική Επιστολή του Μ.Αθανασίου και είναι ο Ορθόδοξος Εκκλησιαστικός Κανών της Π.Δ, που ήταν εν χρήσει από ιδρύσεως Εκκλησίας και στους τότε Ιουδαίους, πήραμε από τους βιβλιοπώλες κι εκδότες τον παπικό κατάλογο των 49 βιβλίων, με το ετερόδοξο κείμενο, που συμπεριλαμβάνει βιβλία που δεν ανήκουν στην Π.Δ., με κείμενο σε μερικά σημεία φθαρμένο. Είναι πειστική η τοποθέτηση που είχα ακούσει προ ετών, από ειδικό βιβλικό επιστήμονα, ότι με τις ενδείξεις που είχε από έρευνες σε αρχαία χειρόγραφα, ένα φύλλο της ΠΔ με το χωρίο που στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται ορθώς σαν του Προφήτη Ιερεμία, γιατί είναι όντως του Ιερεμία, ενσωματώθηκε στα φύλλα των προφητειών του Ζαχαρία, αντιγράφηκε σαν «του Ζαχαρία» και με τις αντιγραφές συνεχίστηκε το λάθος. Δυστυχώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έγινε κάποια κριτική έκδοση του κειμένου της Π.Δ. βάσει χειρογράφων, αντίστοιχη με την σπουδαία κριτική έκδοση κειμένου της Καινής Διαθήκης. Κι έτσι, όχι μόνο στο χωρίο αυτό, αλλά σε όλο το κείμενο της Π.Δ. (εκτός των Ψαλμών, των μεγάλων προφητών κ.λπ. που διαβάζονται αδιαλείπτως στις ακολουθίες).
Μα δεν ευχηθηκα για μας, Happy Hanukkah, Στο εξωτερικο συναναστρεφομαι με πολλους πολιτες ευραικης καταγωγης οπου γιορταζουν αυτες τις μερες. Δεν εχω κανενα προσωπικο μαζι τους. Την συγκεκριμενη γιορτη την συνδεουν με τους Μακκαβαιους ασχετα τι περιλαμβανει η Συνοδος της Καρθαγενης.
Τελος παντων να μην ξεφευγω απ το θεμα... Ναι περι μνημοσυνων ο λογος
Οταν αποφασισετε τι ακριβως παιζεται με αυτα (παπαδες θεολογοι κατηχητες κλοιποι) ας διαφωτισετε και μας το πιστο ποιμνειο για να μην πευτουμε σε συνχηση.
«Όταν αποφασίσετε τι ακριβώς παίζεται…»
Χα, χα! Σταυρούλα μου, αυτή η τελευταία παράγραφος -στο πιο πάνω σχόλιο σου, είναι… «όλα τα λεφτά», που λένε! Μπράβο! :-)
Ναι, πράγματι αγαπητέ, Χαμός!
Όντως, η Αποκάλυψη θεωρείται ότι δεν γράφτηκε από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, γιατί το ύφος της δεν ταιριάζει με εκείνο του Ευαγγελίου και των 3 επιστολών, γι' αυτό και η Εκκλησία αμφιταλαντευόταν, αν θα την εντάξει στον Κανόνα της. Ο κανόνας των αγίων αποστόλων και η σύνοδος της Λαοδίκειας δεν την περιλαλαμβάνει, καθότι θεωρήθηκε νόθο βιβλίο. Ο Μ. Αθανάσιος και η σύνοδος της Καρθαγένης την περιλαμβάνει.
Είναι γνωστόν, ότι το ευαγγέλιο του Ιωάννη προορίζετο για τους βαπτισθέντες και ήταν σφόδρα αντίθετο προς τους μαθητές του Ιωάννη Πρόδρομου, που τον θεωρούσαν ως τον Μεσσία. Τέτοιοι αιρετικοί "Ιωαννίτες" υπάρχουν μέχρι σήμερα.
Έτσι, ο ευαγγελιστής στην εισαγωγή του ευαγγελίου προειδοποιεί για τον Πρόδρομο, ότι δεν είναι ο Μεσσίας: "Εν αρχή ην ο Λόγος.....ουκ ήν εκείνος το φως, αλλ' ίνα μαρτυρήση περί του φωτός". Δηλ. δεν είναι ο Πρόδρομος ο Μεσσίας, αλλά μαρτυρεί για τον Χριστό, που είναι ο Μεσσίας.
Και ο Θεός βοηθός.
ΙΚ
Ναι, Αμήν! Ο Θεός βοηθός, φίλτατε κ. Καρδάση μας! Και για εμάς, σήμερα… Τους απλούς πιστούς (που λέει και η Σταυρούλα μας), που πέφτουμε από τα σύννεφα, με όλα αυτά τα τραγελαφικά!
Δημοσίευση σχολίου