Σχολικό έτος 1956 – 1957… Τελειόφοιτος πια εγώ του Δημοτικού σχολείου… Στο Κατηχητικό της ενορίας μου, Ζωοδόχου Πηγής Άνω Δάφνης -πρώην Κατσιπόδι… Τραγουδούσαμε με τον Κατηχητή μας τον κ. Δημήτριο Αεράκη (τον μετέπειτα π. Δανιήλ), το… «Είναι θεός, μας οδηγεί, και μας διδάσκει αυτά που πρέπει… Και ρίχνει μια ματιά στη Γη, και όλας τας πράξεις μας τας βλέπει!»

Ανώνυμος είπε...
Βλέποντας λοιπόν αυτήν την εικόνα, έχουμε και λέμε: 
Ένα μεγάλο μάτι που βλέπει –του κύκλωπα ήταν; Ένα αυτί που ακούει, σαν την αυτάρα του κρυπτο-ωτακουστή… Και ένα χέρι –της γραμματέας του προφανώς, που μας γράφει -μας φακελώνει…
Και βέβαια, για να γίνει σεβαστός, είναι και εσχατόγηρος, αυτός ο θεός!!!.. 
Μπαμπούλας του παπαδαριού, αφού έχει πάρει και κραδαίνει με το αριστερό του χέρι, και τον Σταυρό Ευλογίας από ελληνορθόδοξο Μητροπολίτη!
Όλα τέλεια! 
Τέλειος αυτός ο γέρος -εκεί πάνω στα σύννεφα, πλαισιωμένος από αγγελάκια -γιουσουφάκια, και φορώντας στο κεφάλι και αυτό το τρίγωνο που μοιάζει με το καπέλο του Μ. Ναπολέοντα… Αυτός ο πιο θρασύς ακόμα και από αυτόν το γέρο θεό διαφημιστή της Νόβα…
Και το ακόμα πιο τέλειο, είναι αυτό που κάνει με το δεξί του χέρι… 
Είναι αυτή η όλο νόημα κίνηση με το δάχτυλο… Ότι μας τα έχει μαζεμένα, και ότι θα βγάλει τη μαλαπέρδα του, για να μας απαυτώσει τον απαυτό μας, αν δεν είμαστε και πάρα πολύ πιστοί Του!