Η πρώτη μου προαγωγή – έφηβος, ακόμα: Από ελασματουργός – συγκολλητής, ...στο Σχεδιαστήριο των «Ελληνικών Ναυπηγείων Α.Ε», του Νιάρχου, στον Σκαραμαγκά!..

Μετά και την τέταρτη συνεχή (κατ έτος) βράβευση μου με την πρώτη πάντα διάκριση, και το άριστα στην αποφοίτηση μου από την Τεχνική Σχολή, μεταπήδησα (μετά από εξετάσεις) στο Σχεδιαστήριο των Ναυπηγείων, όπου εκτός από το μηχανολογικό σχέδιο -που ήδη γνώριζα, διδάχτηκα εκεί και το Ναυπηγικό… 

(Στη φωτο: 
Εγώ πίσω, και μπροστά ο καλός συνάδελφος Μανολάκης Τηλιακός, στον οποίο κάθε Δευτέρα αναμετέδιδα –σαν να το είχα αποστηθίσει- όλο το κήρυγμα της Κυριακής από τον πατέρα Αυγουστίνο Καντιώτη, τον οποίον από τότε – με προτροπή του Αεράκη- παρακολουθούσα ανελλιπώς)

Εδώ, δυο φωτο, με ένα συνομήλικο μου συνάδελφο, και με τον συνάδελφο αρχισχεδιαστή μας, τον κ. Στέφανο, καλό ορθόδοξο χριστιανό… Καλή του ώρα, αν ζει!

Ήταν η εποχή που είχε έρθει στα ναυπηγεία (με τον Ζηλ Ντασέν) η Μελίνα Μερκούρη (την ξεναγήσαμε βέβαια στο χώρο, εμείς από το σχεδιαστήριο), με το αίτημα να της επιτραπεί να γυρίσει σκηνές στην ελλιμενισμένη εκεί θαλαμηγό «Κρεολή», του Νιάρχου, για την ταινία που γύριζε τότε, το… «Ποτέ την Κυριακή».

Εδώ, με τον Μανολάκη, ξανά.

ΣΧΕΤΙΚΟ:
Σταυρούλα: Τι καλά να σε είχαμε θεολόγο, κ. Παναγιώτη; Πήγες όμως κι έγινες τεχνολόγος-μηχανικός…

 

Αριστερό κλικ στη φωτογραφία, σας πάει στο θέμα...