Καταλάβατε; Άλλοι λοιπόν «κατάντησαν» και «κατέληξαν» αλλιώς: 1. Εκείνη η κυρία, που τόσο με πολέμησε αλλά έσπασε τα μούτρα της και αντί να με διώξει έφυγε εκείνη από το σπίτι, και... 2. Εσείς με τα πτώματα σας που ξεθάβετε όπως τον Βησσαρίωνα (την μούμια), και τους γέροντες της συμφοράς όπως τον κάθε κωλόγερο… Εσείς που έχετε τόσο πολύ ξεφύγει πνευματικά, σε βαθμό απελπιστικό. Σας λυπάμαι!

Ανώνυμος είπε... 
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ. 
ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ ΜΗΠΩΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ΑΓΙΟΣ...
Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά...
ΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΙΝ.... 
ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, 
Α, ΒΡΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ !!! 
ΕΧΕΙΣ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΟΣΑΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ.. ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΛΛΟΙΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΜΕ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΑΛΛΟΙΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ....... 
ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΔΕΛΦΕ !!!  
24 Σεπτεμβρίου 2012 6:19 μ.μ.

P. MICHALOPOULOS είπε... 

Α) Εις ανάμνηση του τραγουδιού που τραγούδαγα σαν κατηχητόπουλο, και που το δίδασκα μετά σαν κατηχητής ε; Συμφωνώ, και ευχαριστώ! 

Β) Για τον Παΐσιο τώρα, και στο ερώτημα αν ήταν άγιος, έχω να σου απαντήσω ότι η ανάγκη της Εκκλησίας δεν είναι να κατασκευάζει – ντε και καλά – αγίους, κατά παραγγελία μάλιστα των «χριστιανο»-φασιστών, όπως στην περίπτωση αυτή με τον γέροντα αυτόν που τόσο τους εκφράζει, αν αληθεύουν αυτά που λένε ότι είπε ή ότι έκανε, αυτός που εγώ τον αποκαλώ και κωλόγερο. 
Η ανάγκη είναι να έχουμε την Αλήθεια της πίστης μας ανόθευτη. 
Και το ψέμα η δεισιδαιμονία και η βλακεία, πάνε σύννεφο στην περίπτωση (στις διδαχές και στο βίο) του μακαρίτη αυτού καλόγερου. 
Μακάρι, να μην είναι έτσι, μακάρι να ήταν ένα καλό ανθρωπάκι και να έχει σώσει τουλάχιστον την ψυχή του. 

Αλλά δεν θα προσκυνήσουμε έναν συμπαθητικό -κατά τα άλλα- γέρο, έναν μαραγκιασμένο και ταλαιπωρημένο από την μαύρη αρρώστια, έτσι γιατί το θέλει μια φατρία, κάποιοι βαρεμένοι, καποιοι UFOπληκτοι, ή… η «χρυσή αυγή»! 

Γ) Ας έρθουμε τώρα και σε εμένα. 

Ο δικός μου ο προσωπικός αγώνας, δεν είναι τωρινός, δεν έχει να κάνει με τα καμώματα μιας κυρίας, αν εννοείς αυτό. Ο αγώνας μου, είναι ο ίδιος συνεχής, αδιάκοπος και αμείωτος, από τα σπουδαστικά μου χρόνια. Συνεχίστηκε στη θητεία μου στο πολεμικό ναυτικό, με ιστορίες που θα γέμιζαν έναν τόμο ολόκληρο… 
Δεν διακόπηκε η προσπάθεια μου, ούτε τότε που ανεξαρτητοποιήθηκα από τις οργανώσεις, αλλά αντίθετα εντάθηκε πιο πολύ. 

Η κύρια, με γνώρισε κατηχητή, αγωνιστή, και συγγραφέα βιβλίου με θέματα παρόμοια με αυτά που σήμερα αναρτώ στο μπλογκ μου… 
Επί πέντε χρόνια δε, προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι η κατάλληλη -που τον καιρό εκείνο γύρευα- για μια χριστιανική οικογένεια… 
Αυτήν τη χριστιανική οικογένεια, που πράγματι έκανα από το 1987 και μετά… Μια οικογένεια υπόδειγμα… Είχαν να το λένε πάρα πολλά, και πολύ σεβαστά πρόσωπα, που δεν είναι τώρα ανάγκη να τα αναφέρω… 

Όλα άρχισαν να ανατρέπονται όταν η κυρία μπήκε στην εμμηνόπαυση… Κάτι έπαθε, και άρχισε να μου δημιουργεί προβλήματα… 
Ήθελε η σιγανοπαπαδιά, να με βγάλει από τη μέση… Όχι τόσο με στόχο τη ζωή μου (με τα τερτίπια της, στο να με οδηγήσει στην αυτοκτονία), όσο με στόχο την ψυχή μου με την σατανική της μεθόδευση να με βγάλει τρελό! 
Το ότι απέτυχε και στα δυο (ό,τι δεν με σκότωνε με έκανε πιο δυνατό), την τρέλανε ακόμα περισσότερο… 

Το έργο μου (για τη ζωή μου δεν νοιάζομαι) δεν μπόρεσε να το βλάψει, να το ματαιώσει να το ακυρώσει… 
Εγώ έμεινα απερίσπαστος, εδώ και δυο χρόνια τώρα, ελεύθερος και ωραίος, ψύχραιμος και ευτυχισμένος, και εκείνη σούταρε τον ίδιο της τον εαυτό, έβαλε από μόνη της το αυτογκόλ που λένε , και πήγε στο καλό! 

Δ) Καταλάβατε; 
Άλλοι λοιπόν «κατάντησαν» και «κατέληξαν» αλλιώς: 

1. Εκείνη η κυρία, που τόσο με πολέμησε αλλά έσπασε τα μούτρα της και αντί να με διώξει έφυγε εκείνη από το σπίτι, και... 

2. Εσείς με τα πτώματα σας που ξεθάβετε όπως τον Βησσαρίωνα (την μούμια), και τους γέροντες της συμφοράς όπως τον κάθε κωλόγερο… Εσείς που έχετε τόσο πολύ ξεφύγει πνευματικά, σε βαθμό απελπιστικό. 

Σας λυπάμαι! 

24 Σεπτεμβρίου 2012 9:22 μ.μ. 
http://xairete.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1388.html